آذر اندامی معلم ابتدیی پزشک و پژوهشگر ایرانی بود که در کوی ساغر سازان رشت زاده شد.او فرزند چهارم و تنها دختر خانواده بود. دوران ابتدیی را دردبستان بانوان زادگاهش با یک سال جهش تحصیلی به پایان رساند . بارمسئولیت خانواده بیشتر به دوش مادرش بود.آذر هم مادر را در این کارتنها نگذاشت و برای کمک به او معلم خصوصی خانه توانگران شد ودوزندگی و سوزن دوزی می کرد و با این حال توانست با  تلاش به درس خواندن ادامه دهد. برادرش محمد اندامی می گوید : " زمستان ها در یک اتاق کوچک دور یک چراغ نفتی گرد می آمدیم و هر کس کار خود را انجام می داد.  او نیز به مطالعه می پرداخت. تابستان ها وضع کمی بهتر بود چون دست کم سقفی بزرگ تر بر سر داشتیم که همان آسمان بود. پس از گرفتن مدرک پایان سال نهم آموزش همگانی از دبیرستان فروغ رشت به سبب علاقه وافری که به پیشه معلمی ( آموزش گری ) داشت به دانش سرای مقدماتی رشت رفت تا بعدها بتواند معلم شود. در سال 1324 ه . ش از دانش سرا با نمره های عالی فارغ التحصیل شد. اما چون سنش برای استخدام در آموزش و پرورش کم بود یک سال به طور رایگان در دبستان های رشت درس داد و سال بعد یعنی 1325  به طور رسمی به استخدام آموزش و پرورش در آمد.  علاقه او به ادامه درس دادن سبب شد که در حین کار بتواند سرانجام در سال 1329 دیپلم طبیعی متوسطه آن زمان را بگیرد و در سال 1331  در کنکور دانشگاه تهران در رشته پزشکی شرکت کند و پذیرفته شود. او در حین درس خواندن و مطالعه در یکی از مدرسه های جنوب شهر تهران هم درس می داد چون برای گذراندن زندگی به این کار نیاز داشت. در سال 1337 گواهی نامه دکترای پزشکی را گرفت و بی درنگ به گذراندن دوره تخصصی در رشته زنان و مامایی پرداخت و نیز در سازمان حمایت مادران و نوزادان به کار مشغول شد.  پس از پایان دوره تحصیلی از استخدام آموزش و پرورش بیرون آمد و به استخدام وزارت بهداشت آن زمان در آمد و در انستیتو پاستور مشغول به کار شد. خانم دکتر پور منصورکه در انستیتو پاستور تهران کار می کند در باره او می گوید :" زن زحمت کش و با اراده ای بود کسی بود که نه تنها خود را سرافرازکرد ، در این انستیتو هم یک روز دست از تلاش و پژوهش بر نداشت و من زنی یه پشتکار و همت او ندیده ام." در همین زمان بود که طرح پژوهشی در زمینه باکتری شناسی عفونت های بیمارستانی را به انجام رساند و نتیجه آن را در مجله های معتبر پزشکی چاپ کرد در سال هایی که در ایران و کشورهای منطقه وبا بسیاری را می کشت او با واکسن مرغوب به مبارزه این بیماری پرداخت و افزون بر تامین نیاز کشور آن را به کشور های همسایه روانه کرد و به همین سبب به معاونت بخش میکروب شناسی سپس به ریاست بخش وبا و دیفتری رسید و به پاس کارها و تلاش شبانه روزی یک نشان علمی به او داده شد پس از مدتی  با بهره گیری از بورس انستیتو به پاریس رفت و در سال 1346 گواهی نامه میکروب شناسی گرفت و به میهن خود بازگشت و دوره تخصصی آزمایش گاه بالینی را در دانشگاه تهران دید و در سال 1353 دانش نامه تخصصی علوم بالینی را گرفت. چندین بار به کشورهای فرانسه و بلژیک سفر کرد و حاصل این سفر ها مقاله های علمی بود که در مجله های معتبر چاپ شد. در سال1357 بازنشسته شد در مهمانی تودیعی که در انستیتو به پاس بازنشستگی او انجام گرفت از او خواسته شد که سخن بگوید:" امروز این لحظه از زمان را یکی از با شکوه ترین لحظه های زندگی خود می دانم ... . زیرا به پندار من در این عصر و زمانه که جهان تلاش و کوشش است اگر کسی بتواند سی سال خدمت مقرر دولتی خود را با کامیابی به پایان برساند و برابر قانون کشوری بازنشسته شود در پایان خدمت از سوی ریاست محترم و همکاران اداری خود قدردانی شود خوش بخت خواهد بود. من از آغاز خدمت دولتی پایانی این چنین آرزو می کردم و چون به منظور رسیده ام خدا را شکر می گویم و احساس شادی و غرور می کنم ...".  پس از بازنشستگی مسئول آزمایشگاه بیمارستان باهر بود. پس از مدتی در مطب همسر خود در تقاطع خیابان هفت چنار و حسام الدین (حسام السلطنه ) در جنوب شهر به مداوای بیماری های زنان و زایمان مشغول شد. در همین سال ها بود که اندک اندک بیماری در وجود او رخنه کرد و به تومور مغزی دچار شد. البته می کوشید دیگران زیاد به این مساله توجه نکنند اما این وضعیت تا آن جا ادامه یافت که یک روز در مطب در حین معاینه یک بیمار تعادل خود را از دست داد و به زمین افتاد. پس از معاینه ها و آزمایش های فراوان پزشک ها به این نتیجه رسیدند که باید به کشور دیگری برود . اما طی مراحل قانونی اعزام به اندازه ای به درازا کشید که دیگر کار از کار گذشت و متاسفانه در بیست و هشتم مرداد 1363 بر اثر آمبولی شش در گذشت. پیکر او را در بهشت زهرای تهران به خاک سپردند. روی سنگ ساده و رنگ و رو رفته آذر اندامی در بهشت زهرای تهران چنین نوشته شده است " راهش در این سرا دانش و مهر و نیکی جایش در آن سرا فردوس برین جاودانه" . دکتر اندامی نه تنها در پهنه علم پژوهشگری کوشا بود بلکه در زندگی خانوادگی خویش هم همسری شایسته و مادری فداکار و نمونه بوده است. از او سه فرزند به یادگار مانده است. دختر بزرگ او  دکتر در فیزیک زمین است که اکنون در مجله های ملی فرانسه مقاله های پژوهشی منتشر می کند. پس از در گذشت او دخترش  با کوشش و تلاش فراوان توانست نام مادرش را به انجمن بین المللی نجوم برای ثبت در سیاره زهره پیشنهاد کرد و این انجمن هم به پاس کارهای علمی آذر آن را پذیرفت وآذر اندامی نخستین زن ایرانی بود که نامش برای همیشه بر سیاره زهره ثبت شد.